Wat voorafging:

Naar aanleiding van de veroordeling door de correctionele rechtbank in Mechelen in mei 2021 van vier leden van Voorpost voor het aanzetten tot haat en geweld had KNACK een gesprek met emeritus hoogleraar grondwettelijk recht Johan Vande Lanotte (KNACK – 2 JUNI 2021).

Uitzonderlijk hadden diverse politici zich verontrust getoond door dit vonnis. Velen vonden dat de rechter te ver was gegaan. N-VA meende bv. dat het woord ‘haat’ veel te onduidelijk was.

KNACK: MOET HET PARLEMENT INGRIJPEN OM DE TERM ‘HAAT’ BETER TE KADEREN?

JVD: (fel) Nee. Hatespeech is een term die is ingeburgerd bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Het klopt dat het een vage term is, maar daar kun je niet veel aan doen. Mocht de wetgever zelf gaan definiëren wat hatespeech precies is, dan zou het Europees Hof dat overrulen. (Mijn cursivering)

We zijn allemaal opgegroeid met de theorie van de scheiding der machten. Het parlement maakt de wetten, de regering/administratie voert uit, rechters passen de wetten toe. In deze theorie staat de volkssoevereiniteit centraal

In het interview toont JVL dat deze consensus doorbroken is en dat rechters zelf zich boven de wet verheven achten en de scheiding der machten maar in één richting willen toepassen: politici mogen zich niet uitlaten over rechterlijke beslissingen maar rechters mogen zich uitspreken over wetten of grondwetten. De scheiding der machten wordt vertrappeld door de rechters en we krijgen niet alleen een “gouvernement des juges” maar ook een “coup des juges”.

21 juli 2021

In this book Andric describes the history of the bridge over the Drina in the Bosnian (Serbian) city of Visegrad. He describes how it was being built on orders of the son- in- law of the sultan, Mehmet Pasha Sokolli, and follows its life until what happens during World War 1.

It is no use recounting here the historical phases the bridge passes. Andric is at his best when he describes the mentality of the peoples when confronted with new events or ideas and I limit myself to quote some interessant descriptions from his book. For the ones who might be interested in “impalements” i can recommend chapter iii.

Andric on the character of the perfect bureaucrat (chapter vii):

“Hedo was that true conscientious official who does not really see or hear whomever he talks to, and who only considers him in so far as it is necessary to find the place for him set out by the regulations in force. Until he had done this he was deaf and blind and when he had done it he became dumb as well.”

This is how Andric describes how the Bosnians perceive the Austrians after they replaced the Turcs as rulers over the area (chapter xi):

“… what most astonished the people of the town and filled them with wonder and distrust was not so much their numbers as their immense and incomprehensible plans, their untiring industry and the perseverance with which they proceeded to the realization of those plans. The newcomers were never at peace; and they allowed no one else to live in peace. It seemed that they were resolved with their impalpable yet ever more noticeable web of laws, regulations, and orders to embrace all forms of life, men, beasts and things, and to change and alter everything, both the outward appearance of the town and the customs and habitat of men from the cradle to the grave. All this they did quietly without many words, without force or provocation, so that a man had nothing to protest about. If they encountered resistance or lack of understanding, they at once stopped, discussed the matter somewhere out of sight and then changed only the manner and direction of their work, still carrying out whatever was in their mind.”

And here Andric describes how the young people from Visegrad return to the city after they have follewed trainings at the university (chapter xviii)(maybe a comparison with “les deracines” is possible) :

“It seemed fantastic and improbable but was none the less true; they could do with their youth what they liked, and give their judgments freely and without restriction; they dared to say what they liked and for many of them those words were the same as deeds, satisfying their atavistic need for heroism and glory, violence and destruction, yet they did not entail any obligation to act nor any visible responsibility for what had been said. The most gifted amongst them despised all that they should have learnt and underestimated all that they were able to do, but they boasted of what they did not know and waxed enthousiastic at what was beyond their powers to achieve… Only the best and strongest amongst them threw themselves into action with the fanaticism of fakirs and were there burnt up like flies, to be immediately hailed by their fellows as martyrs and saints (for there is no generation without its saints) and placed on pedestals as inaccessible examples.“

21 juli 2021

In this book, the French author, describes the whereabouts of seven young people who leave their native ground of Lorraine for Paris, after receiving a training from professor Bouteiller, a Kantian professor of filosophy.

We follow how they live and survive in the French capital. Two of them, Racadot and Mouchefrin, become marginalised and commit a murder for money. While Racadot is easily connected with the crime by the French justice system and will beheaded, Mouchefrin escapes prosecution. He is not denounced by his “friends” from Lorraine, though one of them, Sturel, was to a certain degree a witness of the crime.

The question Barres wants to raise is who is to blame for the failure of Racadot and Mouchefrin to live according to the socially accepted practices. Sturel and Roemerspacher answer in his place. According to Sturel (and probably Barres) France has failed to accompany the seven youngsters when they deracinated them from the soil in Lorraine and planted them in the chaos of Paris without proper guidance. That two of them got derailed is no surprise and only the French leaders are to blame. And one of the choices these leaders have to make is whether they want to transform the youth of Lorraine in French citizens or in universal citizens. It is this assessment which is the reason why Sturel does not denounce Mouchefrin.

Dit boek is een vertaling in het Nederlands van de passussen uit “Liberal Quicksand” waarin beschreven werd hoe Oostenrijk-Hongarije faalde in haar democratiseringsproces en hoe de meesternaties, Oostenrijkers en Hongaren, weigerden om de macht te delen met de Slaven, waardoor een gewapend conflict binnen Oostenrijk-Hongarije onvermijdelijk werd.

Na de overwinning van het liberalisme in 1989 veranderde de wereld in een open ruimte. Mensen die zich niet thuis voelden in deze nieuwe omgeving zagen in de ontwikkelingen een door een progressieve elite georganiseerde chaos. Deze mensen hadden behoefte aan een Structuur die hen kon beschermen en verdedigen en waarbinnen ze hun vrijheid konden beleven.

Sommigen grepen terug naar oude taxonomieën waarin racisme en oude religieuze categorieën de hoofdrol speelden. Rigide definities van goed en kwaad; concepten als schuld en boete en blinde onderwerping aan goddelijke geboden; het belang van het traditioneel gezin en de patriarchale as. Al deze concepten uit het verleden werden opgeblonken als reactie op de universalistische filosofie.

In dit essay verdedigen we de natiestaat als een modern alternatief voor de universalistische filosofie en voor de reactionaire vlucht naar oude oplossingen. De natiestaat, die steunt op de taalkundige homogeniteit van de natie, vormt de horizon waarbinnen twee grote realisaties van het Westen tot stand kwamen: de liberale democratie en de welvaartstaat. Ook in de geglobaliseerde wereld zal de natiestaat het referentiepunt bij uitstek blijven.

“Verblind door universalisme” bouwt verder op de gedachten die eerder werden ontwikkeld in “Liberal Quicksand”