Het Vlaamse aandringen op meer autonomie en onafhankelijkheid en de terugkerende roep om confederalisme, worden vanuit diverse hoeken uitermate negatief bekeken, op gelach onthaald, of voorgesteld als een fata morgana.
Tegelijk ontwikkelt zich in het spoor van dit Vlaams nationalisme iets dat de naam verdient van “Brussels nationalisme”. Dit kan dan weer op meer sympathie rekenen vanuit de kosmopolitische, progressieve hoek. Daarbij wordt het bestaan van een typische Brusselse identiteit als uitgangspunt genomen en wordt gewezen op de sociologische hyperdiversiteit die onze grootstad kenmerkt.
Uiteraard heeft Brussel een eigen identiteit. Maar dat heeft elke stad of dorp in dit land. Dat heeft elke hoofdstad. In die betekenis is het poneren van de stelling dat Brussel een eigen identiteit heeft het intrappen van een open deur. Dat geldt evenzeer voor de vaststelling dat Brussel een hyperdiverse stad is. Dat is zeker juist maar ook bv. Antwerpen is ondertussen reeds een hyperdiverse stad.
Brussel heeft wel degelijk een zeer specifieke kwaliteit die haar onderscheidt van andere Europese (groot)steden. Het Brussels Hoofdstedelijke Gewest is het territorium waar twee gemeenschappen, de Franse en de Vlaamse Gemeenschap elkaar ontmoeten. En dat is het enige unieke dat Brussel vandaag de dag kenmerkt. Pro memorie, volgens de Belgische Grondwet bestaan er drie gemeenschappen, de Franstalige, de Vlaamse en de Duitse. Volgens de Belgische Grondwet bestaat er geen Brusselse gemeenschap.
Dat Brussel een sociologisch hyperdiverse stad is, is geen reden om de Grondwet aan te passen en in die Grondwet in te schrijven dat er naast de Franstalige, Vlaamse en Duitse gemeenschap ook nog een Marokkaanse, Turkse, Congolese en Engelse gemeenschap bestaat. Dat doet geen enkele natie in Europa.
Terwijl het Vlaams nationalisme een historisch en organisch perfect evolutief gegeven is, is het Brussels nationalisme en separatisme dat helemaal niet en dus een kaduke constructie die berust op een fictie.
